Artmur Malujemy freski Pracownia malarstwa ściennego
Freski
Freski to malowidła ścienne wykonane na mokrym tynku, składającym się z naturalnych składników: piasku rzecznego, wapna i wody. Do malowania używamy naturalnych pigmentów zmieszanych z mleczkiem wapiennym. Freski maluje się partiami tak dużymi, jakie można zamalować w ciągu dnia. W czasie wysychania zaprawy pigment wchodzi w reakcję z wapnem, dzięki temu uzyskujemy bardzo trwałe malowidło (wytrzymałość oceniana na kilka tysięcy lat). Fresk spaja się z podłożem, w ten sposób uzyskuje się trwałe, intensywne barwy. Freski to bardzo stara technika.
Wykonujemy go bezpośrednio na ścianie lub na płytach (możliwość przeniesienia i zamontowania fresku na innej ścianie).
Nasze realizacje:
Fresk wykonany przez naszą pracownię o wymiarach 5 m szerokości na 2,5 m wysokości.
Fresk mokry zaprojektowany i wykonany przez naszą pracownię o wymiarach 5 m wysokości na 2 m szerokości.
Fresk mokry zaprojektowany i wykonany przez naszą pracownię w prywatnym domu wg. fresku Parnas Rafaela Santi.
Fresk mokry przedstawiający herb carski wykonany przez naszą pracownię w Hotelu Białowieskim.
Telefon: 690677769
E-mail: kontakt@artmur.com.pl
Skorzystaj z formularza
Fresk mokry
Fresk mokry wykonuje się na świeżym, to znaczy na wilgotnym podłożu, a więc jeszcze na nie związanej zaprawie mineralnej. Już z powyższego należy wnioskować, iż zaprawa ta wymaga specjalnej receptury i bardzo dokładnego wykonania. Ogólną zasadą jest sporządzenie szorstkiej zaprawy wyrównującej i podkładowej (nazywanej z włoska arriciato) z piasku i wapna, na którą po jej dobrym wyschnięciu nakłada się następną warstwę, zwaną intonaco, o mniejszym stosunku piasku do wapna (często z mączką marmurową zamiast piasku), które jest gładsze. Intonaco narzuca się jedynie na takiej powierzchni, na jakiej zdoła się wykonać malowidło w ciągu jednego dnia. Następnego dnia nakłada się kolejno partię intonaco dobrze przylegającego (tzn. jak najmniej widocznie) do pierwszej. Ten system pracy nosi nazwę dniówkowego i stał się z czasem jednym ze znamion omawianej techniki. Po zatarciu intonaco przystępuje się do malowania bezpośredniego na wilgotnej jeszcze zaprawie, zgodnie z zasadą "mokro w mokrym". Jako farb używa się barwników odpornych na alkalia i światło, utartych jedynie z wodą wapienną. Barwniki te uzyskują spoiwo ze świeżej zaprawy (gdzie znajduje się wapno gaszone, które pod wpływem dwutlenku węgla z powietrza przemienia siew krystaliczny węglan wapnia), która twardniejąc wiąże je i czyni wodoodpornymi. To wiązanie barwników w wyniku reakcji chemicznej, różne od wszystkich innych technik, warunkuje ścisłe połączenie malowidła z zaprawą w jedną twardą warstwę krzemianu wapniowego i stanowi istotę techniki fresku mokrego. Freski nie są techniką łatwą. Konieczność malowania na świeżej zaprawie i systemem dniówkowym wymaga dość szybkiej, pewnej i zdecydowanej pracy, jak również wprawy i zręczności. Malowidła wykonane tą techniką pod wielu względami przypominają akwarelę, m.in. z powodu malowania na wilgotnym podłożu, od jasnego do ciemnego i zasadniczo laserunkowo. Po wyschnięciu farby jaśnieją nieznacznie i mają dość głęboki ton. Ocena fresku mokrego na podstawie dawnych malowideł jest trudna z powodu częstych późniejszych przemalowań i zniszczeń. Również badania chemiczne dają nam stosunkowo mało informacji, ponieważ ich przeprowadzenie nie pozwala na pełne rozróżnienie fresku mokrego od suchego na podstawie wykrycia wapna. Z powyższych powodów za kryteria rozróżnienia przyjmowano wynik zaobserwowania, czy powierzchnia jest gładka i matowa w normalnych warunkach, a połyskująca i świetlista po zmoczeniu, podobieństwo do techniki akwareli oraz znalezienie szwów, to znaczy granicy styku dwóch dniówek, względnie występowanie wyciśniętego rysunku. Za szczególne cechy fresku mokrego uznaje się jego trwałość i odporność, które zawdzięcza głównie reakcji chemicznej następującej w procesie wysychania malowidła i zaprawy, a także niełuszczenie się farb. Trwałość fresku mokrego zależna jest od wytrzymałości zaprawy, stąd czynniki niszczące zaprawę, jak wilgoć murów, wykwity i tym podobne, są zarazem przyczyną ruiny malowidła. Mimo jego znacznej trwałości w stosunku do innych technik, na fresk działają szkodliwie zarówno zanieczyszczenia atmosferyczne (kwas węglowy, kwas siarkowy i in.), jak i owady i wahania temperatury. Wszystkie te czynniki muszą być brane pod uwagę przy stosowaniu tej techniki.